vr 10 maart 2017, 23:06
Ik heb dit artikel nog maar eens op nieuw hier gezet
Het relaas van een geplaagde BMW e23 echtgenote!
“Ik geloof, ik sta maar alvast op en haal wat verse broodjes bij de bakker”” Als door een nevel dringt uit de verte de stem van mijn man Hans tot mij door. Nog versuft probeer ik tussen stukjes van mijn dromen, waaruit ik net werd vergerukt liggend op het strand van Florida in de stralende zon, en de harde werkelijkheid te ontwaken. Striemende regen klettert tegen het raam en het geheel geeft mij het gevoel dat ik liever onder de dekens wil blijven dan op te staan. Slechts met moeite laten mijn ogen zich openen en registreren op de wekker 6.55 uur, zaterdagmorgen wel te verstaan. Een tijd waarop bij een kinderloos echtpaar op zaterdagmorgen niet in de verste verte eigenlijk de gedachten zou moeten opkomen, om op te staan.
Zeven jaar geleden was ik gelukkig toen ik Hans “”inruilde”” tegen mijn eerste vriend een fanatieke voetballiefhebber. Geen training meer op vrijdagavond, geen voetballen meer op zondagmiddag, dat niet alleen de zondag verpestte maar ook betekende dat we zaterdagavond altijd bijtijds naar huis moesten zodat hij de volgende dag fit was voor zijn spel. Met Hans veranderde dat en we hadden veel tijd, het hele weekend was van ons, tenminste, zo was dat de eerste tijd. Op zaterdag stonden we zelden voor tien uur op, deden gezamenlijk het huishouden en maakten het ons gezellig, voordat we ‘s avonds weggingen naar de stad , of wel om wat te eten in een bistro met aansluitend een barbezoek of om een leuke film te gaan zien. Op zondag gingen we als het mooi weer was naar het strand, of bezochten evenementen , antiek of vlomarkten en als het weer slecht was troffen we ons met vrienden.
Een mooie tijd totdat ….. de Jaguar kwam.
Vanaf nu begint een standaard zaterdag van ons nieuwe leven, het leven van een echtpaar waarvan het mannelijk deel zich gedurende de laatste 12 maanden in de eindfase van de restauratie van een BMW bevindt.
Het is allemaal begonnen toen ongeveer anderhalf jaar geleden Hans een nieuwe collega kreeg, ene Peter. Die heeft een BMW E9 Coupe die hij zelf heeft gerestaureerd, echter zijn huwelijk is op de klippen gelopen, waar mag dat wel aan gelegen hebben? Hij heeft Henk helemaal gek gemaakt voor zo’n BMW, maar al snel bleek dat type voor ons te kostbaar.
Na veel zoeken met hun tweetjes heeft Henk een E23 serie 1 gekocht, wel belastingvrij dat scheelt dus. Ik begrijp werkelijk niet waarom wij überhaupt een tweede auto nodig hebben. Henk gaat met de motor naar zijn werk en ik met het openbaar vervoer, want die kan ik zo wie zo niet parkeren en als het mooi weer is ga ik op de fiets. Onze zeven jaar oude Opel Vectra staat dan ook de hele week voor de deur en daar komt straks nog een tweede auto bij. Maar ja, je moet er wat voor over hebben!
Hij heeft de auto van iemand gekocht, die de auto aan het restaureren was en zoals Henk het zegt; was hij technisch al klaar alléén nog wat kleine dingetjes. Wel moest de carrosserie nog onder handen genomen worden maar dat was volgens Peter en Henk normaal voor een auto van dat bouwjaar. Dat werk zou hij zelf doen, hoewel hij totaal geen ervaring daarin heeft, maar Peter zou hem adviseren en dan kwam alles goed, zo verzekerde Henk mij. De vorige eigenaar verkocht de auto met pijn in zijn hart, maar was wegens omstandigheden daartoe genoodzaakt, zoals later zou blijken waren die omstandigheden hier eveneens een scheiding.
Nog licht verdoofd strompel ik naar de badkamer, waar ik een hoop wasgoed ontwijk die bestaat uit twee rode overals een blauwe werkbroek en een paar werkhemden, allen barstensvol met viezigheid. Ik doe mijn contactlenzen in en begeef me al geeuwend naar de keuken om koffie te zetten. Als Henk terugkomt met de broodjes dan wil hij gelijk ontbijten om dan zonder enig tijdverlies naar zijn op vijf kilometer afstand gelegen garage te gaan. Deze heeft hij nadat de BMW enige weken onder een afdekzeil voor ons huis geparkeerd stond gehuurd, om zijn restauratie te kunnen uitvoeren. Hoewel we voor de huurprijs op jaarbasis een leuke geheel verzorgde vakantie voor twee personen op een tropisch eiland hadden kunnen boeken. Maar ja, je moet er wat voor over hebben!
Ja, want we doen veel voor onze oldtimer. Het leven met een bankrekening in het rood is reeds geruime tijd een vanzelfsprekendheid geworden. Geen wonder, wat wil je ook met uitgaven van €700,- voor een uitlaat, een speciale beursaanbieding en volgens Henk een absoluut koopje. Dat mag wel zo zijn, maar het is slechts €4o,- minder dan wat ik per maand met mijn baan voor halve dagen verdien, dus tel uit je winst. Die zomerjurk die ik laatst gezien heb moet dan nog maar even blijven hangen totdat ie afgeprijsd is,maar ja, je moet er wat voor over hebben!
“”Nog effe en dan is ie klaar”” volgens Henk, het zijn werkelijk nog maar een paar maanden voordat ie klaar is en aan grote uitgaven zijn het alléén nog het spuiten van de auto, een tapijtset, de raamrubbers en het verven van de lederen bekleding en een paar kleine dingetjes. De oude bekleding was totaal kapot, maar gelukkig wist Peter bij een mannetje nog een compleet gaaf interieur te liggen, voor weinig. De stoelen staan nu bij ons in de slaapkamer en de achterbank ligt op de linnenkast, het leer was nog prima alléén moet het opnieuw geverfd worden en daar heeft Henk intussen ook alweer een adresje voor.
””Nog effe en dan is ie klaar””, hoe vaak heb ik dat Henk al niet horen zeggen, en ik blijf er maar in geloven om mijzelf te troosten met deze gedachte.
Het is 8.30 uur en Henk staat op van tafel en drinkt staand nog even vlug zijn laatste slok koffie, voordat hij mij gedag zegt en belooft om tussen 16.00 en 16.30 uur thuis te zijn. Intussen heb ik wel geleerd deze afgesproken tijd op zijn juistheid te interpreteren en weet uit ervaring dat ik op zijn vroegst met hem om 17.30 kan rekenen. Als men dan bedenkt dat de daarop volgende schoonmaakactie van Henk tenminste nog 45 minuten duurt, ( ik zou nooit een auto kunnen restaureren, ik begrijp niet dat iemand zich in deze viezigheid het naar zijn zin heeft, afschuwelijk), dan heeft het geen zin om voor 17.00 uur met het voorbereiden van het avondeten te beginnen.
Het is 19.00 uur en we zijn net klaar met het avondeten, er is nog net tijd om af te wassen voordat het Journaal begint. Het is logisch dat Henk na zo’n lichamelijk inspannende dag geen puf meer heeft om nog weg te gaan, dat spreekt vanzelf en voordat het Journaal is afgelopen zit Henk in de stoel te slapen.
Enige maanden later heeft onze financiële situatie zich verder verslechterd. Diverse “”kleine dingetjes”” en “”onvoorziene zaken”” hebben onze rekening verder geplunderd, zodat we ondertussen €2500,- in het rood staan. Het geld dat we verwachten van de belastingteruggave zal net genoeg zijn om dit zoveelste gat voorlopig te dichten. Verdere financiële meevallertje zullen er niet zijn, nee in tegendeel, ik verwacht zolang de Jaguar nog niet klaar is dat we ons nog steeds in de neerwaartse trend zullen bevinden. Adieu, zomervakantie, adieu zomerjurk, adieu wasdroger! Of ik dit nog lang vol hou dat weet ik niet, maar ja, je moet er (heel) wat voor over hebben!
Paula.
Het relaas van een geplaagde BMW e23 echtgenote!
“Ik geloof, ik sta maar alvast op en haal wat verse broodjes bij de bakker”” Als door een nevel dringt uit de verte de stem van mijn man Hans tot mij door. Nog versuft probeer ik tussen stukjes van mijn dromen, waaruit ik net werd vergerukt liggend op het strand van Florida in de stralende zon, en de harde werkelijkheid te ontwaken. Striemende regen klettert tegen het raam en het geheel geeft mij het gevoel dat ik liever onder de dekens wil blijven dan op te staan. Slechts met moeite laten mijn ogen zich openen en registreren op de wekker 6.55 uur, zaterdagmorgen wel te verstaan. Een tijd waarop bij een kinderloos echtpaar op zaterdagmorgen niet in de verste verte eigenlijk de gedachten zou moeten opkomen, om op te staan.
Zeven jaar geleden was ik gelukkig toen ik Hans “”inruilde”” tegen mijn eerste vriend een fanatieke voetballiefhebber. Geen training meer op vrijdagavond, geen voetballen meer op zondagmiddag, dat niet alleen de zondag verpestte maar ook betekende dat we zaterdagavond altijd bijtijds naar huis moesten zodat hij de volgende dag fit was voor zijn spel. Met Hans veranderde dat en we hadden veel tijd, het hele weekend was van ons, tenminste, zo was dat de eerste tijd. Op zaterdag stonden we zelden voor tien uur op, deden gezamenlijk het huishouden en maakten het ons gezellig, voordat we ‘s avonds weggingen naar de stad , of wel om wat te eten in een bistro met aansluitend een barbezoek of om een leuke film te gaan zien. Op zondag gingen we als het mooi weer was naar het strand, of bezochten evenementen , antiek of vlomarkten en als het weer slecht was troffen we ons met vrienden.
Een mooie tijd totdat ….. de Jaguar kwam.
Vanaf nu begint een standaard zaterdag van ons nieuwe leven, het leven van een echtpaar waarvan het mannelijk deel zich gedurende de laatste 12 maanden in de eindfase van de restauratie van een BMW bevindt.
Het is allemaal begonnen toen ongeveer anderhalf jaar geleden Hans een nieuwe collega kreeg, ene Peter. Die heeft een BMW E9 Coupe die hij zelf heeft gerestaureerd, echter zijn huwelijk is op de klippen gelopen, waar mag dat wel aan gelegen hebben? Hij heeft Henk helemaal gek gemaakt voor zo’n BMW, maar al snel bleek dat type voor ons te kostbaar.
Na veel zoeken met hun tweetjes heeft Henk een E23 serie 1 gekocht, wel belastingvrij dat scheelt dus. Ik begrijp werkelijk niet waarom wij überhaupt een tweede auto nodig hebben. Henk gaat met de motor naar zijn werk en ik met het openbaar vervoer, want die kan ik zo wie zo niet parkeren en als het mooi weer is ga ik op de fiets. Onze zeven jaar oude Opel Vectra staat dan ook de hele week voor de deur en daar komt straks nog een tweede auto bij. Maar ja, je moet er wat voor over hebben!
Hij heeft de auto van iemand gekocht, die de auto aan het restaureren was en zoals Henk het zegt; was hij technisch al klaar alléén nog wat kleine dingetjes. Wel moest de carrosserie nog onder handen genomen worden maar dat was volgens Peter en Henk normaal voor een auto van dat bouwjaar. Dat werk zou hij zelf doen, hoewel hij totaal geen ervaring daarin heeft, maar Peter zou hem adviseren en dan kwam alles goed, zo verzekerde Henk mij. De vorige eigenaar verkocht de auto met pijn in zijn hart, maar was wegens omstandigheden daartoe genoodzaakt, zoals later zou blijken waren die omstandigheden hier eveneens een scheiding.
Nog licht verdoofd strompel ik naar de badkamer, waar ik een hoop wasgoed ontwijk die bestaat uit twee rode overals een blauwe werkbroek en een paar werkhemden, allen barstensvol met viezigheid. Ik doe mijn contactlenzen in en begeef me al geeuwend naar de keuken om koffie te zetten. Als Henk terugkomt met de broodjes dan wil hij gelijk ontbijten om dan zonder enig tijdverlies naar zijn op vijf kilometer afstand gelegen garage te gaan. Deze heeft hij nadat de BMW enige weken onder een afdekzeil voor ons huis geparkeerd stond gehuurd, om zijn restauratie te kunnen uitvoeren. Hoewel we voor de huurprijs op jaarbasis een leuke geheel verzorgde vakantie voor twee personen op een tropisch eiland hadden kunnen boeken. Maar ja, je moet er wat voor over hebben!
Ja, want we doen veel voor onze oldtimer. Het leven met een bankrekening in het rood is reeds geruime tijd een vanzelfsprekendheid geworden. Geen wonder, wat wil je ook met uitgaven van €700,- voor een uitlaat, een speciale beursaanbieding en volgens Henk een absoluut koopje. Dat mag wel zo zijn, maar het is slechts €4o,- minder dan wat ik per maand met mijn baan voor halve dagen verdien, dus tel uit je winst. Die zomerjurk die ik laatst gezien heb moet dan nog maar even blijven hangen totdat ie afgeprijsd is,maar ja, je moet er wat voor over hebben!
“”Nog effe en dan is ie klaar”” volgens Henk, het zijn werkelijk nog maar een paar maanden voordat ie klaar is en aan grote uitgaven zijn het alléén nog het spuiten van de auto, een tapijtset, de raamrubbers en het verven van de lederen bekleding en een paar kleine dingetjes. De oude bekleding was totaal kapot, maar gelukkig wist Peter bij een mannetje nog een compleet gaaf interieur te liggen, voor weinig. De stoelen staan nu bij ons in de slaapkamer en de achterbank ligt op de linnenkast, het leer was nog prima alléén moet het opnieuw geverfd worden en daar heeft Henk intussen ook alweer een adresje voor.
””Nog effe en dan is ie klaar””, hoe vaak heb ik dat Henk al niet horen zeggen, en ik blijf er maar in geloven om mijzelf te troosten met deze gedachte.
Het is 8.30 uur en Henk staat op van tafel en drinkt staand nog even vlug zijn laatste slok koffie, voordat hij mij gedag zegt en belooft om tussen 16.00 en 16.30 uur thuis te zijn. Intussen heb ik wel geleerd deze afgesproken tijd op zijn juistheid te interpreteren en weet uit ervaring dat ik op zijn vroegst met hem om 17.30 kan rekenen. Als men dan bedenkt dat de daarop volgende schoonmaakactie van Henk tenminste nog 45 minuten duurt, ( ik zou nooit een auto kunnen restaureren, ik begrijp niet dat iemand zich in deze viezigheid het naar zijn zin heeft, afschuwelijk), dan heeft het geen zin om voor 17.00 uur met het voorbereiden van het avondeten te beginnen.
Het is 19.00 uur en we zijn net klaar met het avondeten, er is nog net tijd om af te wassen voordat het Journaal begint. Het is logisch dat Henk na zo’n lichamelijk inspannende dag geen puf meer heeft om nog weg te gaan, dat spreekt vanzelf en voordat het Journaal is afgelopen zit Henk in de stoel te slapen.
Enige maanden later heeft onze financiële situatie zich verder verslechterd. Diverse “”kleine dingetjes”” en “”onvoorziene zaken”” hebben onze rekening verder geplunderd, zodat we ondertussen €2500,- in het rood staan. Het geld dat we verwachten van de belastingteruggave zal net genoeg zijn om dit zoveelste gat voorlopig te dichten. Verdere financiële meevallertje zullen er niet zijn, nee in tegendeel, ik verwacht zolang de Jaguar nog niet klaar is dat we ons nog steeds in de neerwaartse trend zullen bevinden. Adieu, zomervakantie, adieu zomerjurk, adieu wasdroger! Of ik dit nog lang vol hou dat weet ik niet, maar ja, je moet er (heel) wat voor over hebben!
Paula.
